Καθημερινά ακούγαμε ανθρώπους νε λένε: «πότε επιτέλους θα γίνει κάτι;;», «ως που θα πάει αυτή η κατάσταση;;», «θα μας εξαθλιώσουν!!», «γιατί δεν αντιδράμε;;», «πότε θα γίνει η αρχή;;». Αυτό ήταν. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Γιατί λοιπόν να μην την κάνουμε εμείς;;
Τα πάντα ξεκίνησαν πριν δύο περίπου μήνες. Όταν αποφασίσαμε κάτι να κάνουμε, να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την παρούσα κατάσταση, ώστε κάτι να αλλάξει, πολύ ή λίγο, σημασία δεν έχει ιδιαίτερη. Προτείναμε, ως κίνηση Αντι-Δράστε, σε συνεδρίαση του ΔΣ του συλλόγου μας, την επικοινωνία με άλλους συλλόγους δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων αλλά και με άλλες συλλογικότητες, τη συμπόρευση μαζί τους, την προσπάθεια δημιουργίας μιας συνεργασίας άλλου είδους, έξω από το πλαίσιο της πλήρους απαξιωμένης, στα μάτια του κόσμου, ΑΔΕΔΥ, τοπικής και πανελλαδικής.
Αφού λοιπόν η τυπική εξουσιοδότηση υπήρχε, άρχισε η προσπάθεια, το τρέξιμο.
Οι πρώτες μας επαφές με τα πρωτοβάθμια σωματεία ήταν ενθαρρυντικές. Ο κόσμος αγανακτισμένος, οργισμένος, «έβραζε». Όλοι περίμεναν να γίνει η αρχή. Μια σπίθα χρειαζόταν για να ανάψει η φωτιά.
Λαμβάνοντας κανονική άδεια αρχίσαμε να περνάμε από υπηρεσία σε υπηρεσία, αναζητώντας τα διοικητικά τους συμβούλια, χωρίς να γνωρίζουμε απολύτως κανέναν τους. Κάποιοι προσπάθησαν να μας αποθαρρύνουν λέγοντάς μας: "Μην πάτε σ΄ αυτόν, είναι πασοκτζής, μην πάτε σε κείνον, είναι δεξιός" και τέτοια παρόμοια. Πλάνη οικτρά. Οι περισσότεροι στους οποίους απευθυνθήκαμε υποδέχθηκαν την πρότασή μας για διοργάνωση πανκερκυραϊκού συλλαλητηρίου με περισσή θέρμη. Ο σύλλογος του ΙΚΑ, των δικαστικών υπαλλήλων, των ΟΤΑ, του Ιονίου Πανεπιστημίου, υπάλληλοι του Τελωνείου, Δημοσιονομικοί, Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι, Πυροσβέστες, τεχνικοί του ΟΤΕ, εκπρόσωποι από το Δικηγορικό Σύλλογο, τον Ιατρικό, τον Εμπορικό, Αγανακτισμένοι, Δάσκαλοι, Καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης και πολλοί άλλοι συναντηθήκαμε σε χώρο του Δημοτικού Θεάτρου της Κέρκυρας με μόνο σκοπό τον αγώνα, την οργάνωση ενός συλλαλητηρίου.
Όλοι δέχτηκαν την πρότασή μας για κοινές κινητοποιήσεις με ενθουσιασμό.
Πλέον το νερό είχε μπει στο αυλάκι.
Χωρίς προηγούμενη εμπειρία, με πρόχειρη οργάνωση, σε πολύ λίγο χρόνο, μόλις δύο ημερών άρχισε η πρόσκληση του κερκυραϊκού λαού στις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών. Μέσω facebook, sms, τηλεφωνήματα, ΜΜΕ, με προσωπικές επαφές όλοι έμαθαν για τις πορείες και διαδηλώσεις των επόμενων ημερών.
Την Παρασκευή 10 Φλεβάρη 2012, πρώτη ημέρα της απεργίας, πραγματοποιήθηκε πορεία στην πόλη της Κέρκυρας. Η συμμετοχή του κόσμου μαζική. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι παρόμοιο στην Κέρκυρα. Την ίδια μέρα απευθυνθήκαμε στον Εμπορικό Σύλλογο προκειμένου να συνδράμει στον αγώνα μας. Βλέποντας το πάθος μας (όπως μας εξομολογήθηκε κάποια στιγμή ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου) αποφάσισε να κλείσει τα μαγαζιά της Κέρκυρας, με προσωπική του ευθύνη και απόφαση, για πρώτη φορά μετά από το 1992. Η ανταπόκριση των επιχειρηματιών ήταν μαζική, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων. Το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012 όλα τα καταστήματα στο κέντρο της πόλης ήταν κλειστά.
Οι κινητοποιήσεις κορυφώθηκαν την Κυριακή 12 Φλεβάρη 2012, ημέρα ψήφισης του μνημονίου στη βουλή. Το πάθος του κόσμου ήταν τέτοιο ώστε να διαδηλώνει φωνάζοντας συνθήματα, εκφράζοντας την οργή του μέσα σε δυνατή βροχή κάνοντας δύο φορές το γύρο της πόλης.
Στιγμές μοναδικές, εμπειρίες αξέχαστες.
Τα συναισθήματα μας σε όλη αυτή την περίοδο, από την αρχή μέχρι το τέλος, ανάμικτα. Άγχος, αγωνία, αμφιβολίες, φόβος!! Τα ερωτήματα πολλά. «Πως θα μπορέσουμε να οργανώσουμε μια τέτοια κινητοποίηση; Θα έχει συμμετοχή; Κι αν όχι; Ποια μέρα θα επιλέξουμε; Πρέπει να έχει καλό καιρό! Aν όμως βρέχει; Θα καταστραφεί η προσπάθειά μας». Όμως όλων αυτών των ερωτημάτων και ανασφαλειών υπερίσχυσε η οργή. Οργή για όλα αυτά που ζει ο τόπος μας τα τελευταία χρόνια. Ως εδώ ήταν! Δεν πάει άλλο! Πρέπει να προσπαθήσουμε. Αν μη τι άλλο, πρέπει να μπορούμε να απαντήσουμε στα παιδιά μας, όταν θα μας ρωτήσουν «εσείς τι κάνατε;;».
«Εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε», δεν πρέπει να υπάρξει άλλη απάντηση.
Έτσι λοιπόν οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας κάτι μοναδικό στα χρονικά. Χρειάστηκε πολύς κόπος, μεγάλη προσπάθεια, πολύ τρέξιμο. Κάτι πρωτόγνωρο συνέβη σ’ αυτές τις πορείες. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί και διαδήλωσαν. Άνθρωποι από διαφορετικές κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις, με διαφορετικές πολιτικές, ακόμα και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Άνθρωποι με διαφορετική νοοτροπία και διαφορετική στάση ζωής. Αναρχικοί, αστυνομικοί, ένστολοι, ''ακροδεξιοί και ακροαριστεροί'' όπως θέλουν να τους λένε, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, καταστηματάρχες και άνεργοι, όλοι μαζί διαδήλωναν την αντίθεσή τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική, χωρίς να δημιουργηθεί απολύτως κανένα πρόβλημα.
Όλοι είχαν κάτι κοινό κι αυτό τους ένωνε.
Η αγανάκτηση και η οργή τους για την κατάσταση στη χώρα μας. Για τους ανάξιους πολιτικούς που μας κυβερνούν και μας οδήγησαν στην εξαθλίωση, μην παραγνωρίζοντας τις δικές μας ευθύνες, την ψήφο μας τα προηγούμενα χρόνια.
Για τρεις μέρες χιλιάδες κόσμου ήταν στο δρόμο. Κάτω από πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες. Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012 έως και την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012. Ακόμα κι ο καιρός λες και είχε συνωμοτήσει εναντίον μας ή το αντίθετο, λες και ήθελε να δώσει ακόμα μεγαλύτερη αξία σ’ αυτό που συνέβαινε. Κρύο, δυνατή βροχή και χαλάζι ασταμάτητα. Όμως ο κόσμος δεν πτοήθηκε!! Ήταν εκεί, έδωσε βροντερό παρόν και φώναζε: «Αέρα-αέρα, να φύγει η χολέρα»!!
Κανείς μας δεν φανταζόταν ότι μια απλή σκέψη της στιγμής θα εξελισσόταν σε κάτι τόσο μεγάλο και μοναδικό. Όλα έρχονταν μόνα τους. Ήταν λες και τα οργάνωνε ένα μαγικό χέρι. Η απεργία που προκηρύχτηκε, η ψήφιση του μνημονίου στη βουλή, η μέρα του συλλαλητηρίου.
Το συμπέρασμα από όλη αυτή την εμπειρία είναι ένα:
Ενωμένοι έχουμε δύναμη!!
Αυτή τη δύναμη την φοβούνται οι ισχυροί του κόσμου. Γι’ αυτό κι όλες οι προσπάθειές τους επικεντρώνονται στο διχασμό μας. Στο χέρι μας είναι να μην τους αφήσουμε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου