Ζούμε σε μία εποχή οικονομικής κρίσης που ο απλός λαός έχει δώσει τα πάντα. Μία οικονομική κρίση που κανείς από την πολιτική ηγεσία της χώρας δεν έχει δώσει μία ξεκάθαρη απάντηση για το πώς και το γιατί. Κανείς δεν μας έχει πει μέχρι τώρα ποιο και πόσο είναι αυτό το χρέος της πατρίδας μας. Και ακόμα πως ακριβώς δημιουργήθηκε αυτό το όποιο χρέος. Μόνο κραυγές ότι φταίει το ένα ή το άλλο. Και ακόμα χειρότερα κινδυνολογία σε μέγιστο σημείο από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που φέρνει την Ελληνική κοινωνία σε μία δίνη απόγνωσης αγωνίας και ανασφάλειας.
Βλέπει με τρόμο τις όποιες αντιδράσεις είτε μέσα από διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, καταστέλλοντας με τρόπους που παραπέμπουν δεκαετίες πίσω (ακόμα και μαθητές), είτε με την αυτοργάνωση του Ελληνικού λαού με τελευταίο φαινόμενο μάλιστα το επονομαζόμενο «κίνημα της πατάτας» που έχει σαρώσει όλη την χώρα μας και ήδη έχει αρχίσει μία κυβερνοτροϊκανική προπαγάνδα ότι πέφτουν οι τιμές στο λιανικό εμπόριο της πατάτας ή (μέσω internet κυρίως) ότι τα προϊόντα αυτά «ίσως» είναι προβληματικά.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας δίνει μάχη μέσα από τα κατευθυνόμενα, διαπλεκόμενα και υπόδουλα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (λόγω μεγάλων φορολογικών και ασφαλιστικών εκκρεμοτήτων τους κ.α.) μέσα μαζικής ενημέρωσης να στρέφει την μία κοινωνική ομάδα έναντι της άλλης ώστε να μπορεί να κυριαρχεί και να επιβάλλεται.
Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό που κυριάρχησε στην εποχή του πρώτου μνημονίου ως αιτία της κρίσης ήταν οι δημόσιες δαπάνες και το νοσηρό δημόσιο. Οι μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων έγινε το μέγιστο στοίχημα στην τότε κυβέρνηση. Αυτό θα άλλαζε τα πάντα. Και όντως τα άλλαξε. Εξαθλίωσε οικονομικά σε πρώτη φάση χιλιάδες εργαζομένους στον δημόσιο τομέα, εξαθλίωσε σε δεύτερη φάση την αγορά δηλαδή ακόμα περισσότερες χιλιάδες εργαζομένους και επιχειρηματίες, εξαθλίωσε σε τρίτη φάση τα έσοδα της χώρας, και τελικά το στοίχημα δεν κερδήθηκε. Και δεν κερδήθηκε γιατί τα ποσά που πήγαν να εξοικονομηθούν από το παραπάνω εγχείρημα ήταν στην πραγματικότητα αστεία. Αλλά οι συνέπειες του εγχειρήματος έμειναν και τις βιώνει καθημερινά το σύνολο του Ελληνικού λαού και από ότι μας εξαγγέλλουν οι πολιτικοί μας ηγέτες θα συνεχίσουμε να βιώνουμε με μεγαλύτερη ένταση. Ένα νέο στοίχημα που έχει μπει από την πολιτική ηγεσία είναι η αναδιοργάνωση του δημοσίου τομέα (το πώς και με ποια κριτήρια είναι ένα θέμα άλλο) μέσα από καταργήσεις και συγχωνεύσεις υπηρεσιών.
Στην Κέρκυρα σήμερα στα πλαίσια αυτής της αναδιοργάνωσης πραγματοποιούνται καταργήσεις και συγχωνεύσεις δημοσίων υπηρεσιών (Υπηρεσίες Υπουργείου Οικονομικών, Διοικητικές Υπηρεσίες, Ι.Κ.Α., Υπηρεσίες Υγείας κ.α.). Αυτό θα επιφέρει αλλαγές και στον κοινωνικό ιστό του νησιού τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μεσοπρόθεσμα. Άμεσα θα έχει αντίκτυπο τόσο στο επίπεδο της ανεργίας αφού οι απολύσεις δεν αποκλείονται, όσο και στο επίπεδο της αγοράς αφού θα μπαίνουν λιγότερα χρήματα στην τοπική κατανάλωση. Όμως βλέποντας και το μετά, αυτό σημαίνει για την Κέρκυρα εκτός από την υποβάθμιση της ως διοικητικό κέντρο σημαίνει απώλεια θέσεων εργασίας ευρύτερα στο διηνεκές και απώλεια θέσεων εργασίας υψηλότερων απαιτήσεων που θα έχει ως συνέπεια νέοι με σπουδές και προσόντα να μην μπορούν να μείνουν στο τόπο τους άρα και μία αποδόμηση της κοινωνίας. Οι επιλογές θα είναι ελάχιστες και δεν θα ήθελε κανείς μας πιστεύω να δημιουργηθεί για τους νέους, τα παιδιά μας μια τοπική αγορά εργασίας που να απαρτίζεται από εργαζομένους απασχολούμενους αποκλειστικά και μόνο εποχικά με τον τουρισμό.
Είναι εκκωφαντική η σιωπή του συνόλου του πολιτικού κόσμου της Κέρκυρας πάνω σε αυτή την υποβάθμιση που συντελείται. Που είναι τώρα που πραγματικά τους χρειάζεται η Κέρκυρα για να την στηρίξουν; Απέχουν; Απαξιούν; Άφαντοι!!! Είναι λυπηρό για τον τόπο που γέννησε και έδωσε τον Ιωάννη Καποδίστρια στην Πατρίδα μας. Έναν άνθρωπο που έδωσε και την ίδια του ζωή για την Ελλάδα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου